Betty Driessen &Paola Prins:

Meer dan mooi

Hoe ze hun collectie zouden willen karakteriseren? “Wij willen bewegen. En zo willen we ook dat onze verzameling is.” Dat betekent vooral ruimte voor wat zich (nooit helemaal toevallig) spontaan aandient, ruimte voor improvisatie en nieuwsgierigheid. Zo kochten ze onlangs werk van de nog relatief onbekende Duitse Nina Kluth. “We lazen erover in de krant en zijn meteen naar de galerie gegaan. Die was dicht, met de neus tegen de ruit hebben we gekeken. Zo dichtbij en niks kunnen kopen, dat maakt alleen maar gretiger. Toen we het kort daarna op Art Rotterdam zagen hebben we meteen gekocht.” Ieder een en elk uit een eigen kunstportemonnee.

De kunst is overal in hun huis. In de woonkamer trekken twee indrukwekkende foto’s van Roy Villevoye de eerste aandacht, foto’s van Asmat-papoea’s. Tegen de muur primitieve houten schilden. Stapels kunstboeken als bijzettafeltjes. Aan de muur een object van Emo Verkerk, op tafel de laatste aankoop: drie geschilderde koppen van Rik Meijers.

Hun verlangen om mee te bewegen met de kunst van deze tijd leidt tot een verzameling die divers is en heel persoonlijk. En die hun begin duidelijk laat zien, een herkenbaar spoor van trouw. Voor Betty is dat het werk van het kunstenaarsduo Heringa/Van Kalsbeek. “ In 1992 deed ik m’n eerste bewuste aankoop. Een collage van Liet Heringa, toen nog zonder Maarten van Kalsbeek. Paola en ik hebben nu 5 beelden en 2 werken op papier van hen; ze zijn inmiddels goede vrienden geworden. Paola: “Toen ik 25 werd kreeg ik van m’n moeder een doos van Pandora waar allemaal kleine kunstwerkjes in zaten. Prenten van Klaas Gubbels en Soll Lewitt, een vlinderstrikje van René Daniëls, een klein olieverfschilderij van Maarten Ploeg enz. ” In elk vertrek hangt wel iets uit die eindeloze schatkamer. En natuurlijk is er hun beider liefde voor bijzonder ontworpen sieraden die hen mede tot de kunst hebben gebracht.

“Als eksters slepen we dingen in ons hol, omdat ze mooi zijn”, volgens Betty. “Om in ons huis er nog een goede partner bij te krijgen”, aldus Paola. Dan gaat het om meer dan mooi, dan wordt kunst engagement. En wat verzamelen is? Dat is in ieder geval meer dan alleen kopen. Dat is beurzen bezoeken, 3 dagen naar Art Brussels bij voorbeeld om vooral maar niets te missen. Dat is een weekend naar Parijs om het overzicht van Louise Bourgeois te kunnen zien. Dat is veel lezen, dat is zich laten inspireren door andere verzamelaars in ’t Amsterdamse kunstcentrum W139 waar ze deelnemen aan lezingen voor en door verzamelaars. Dat is uiteindelijk altijd vertrouwen op eigen intuïtie en oordeel. “We verzamelen absoluut niet om het verzamelen. We willen leven tussen dingen die emoties spiegelen, die nieuwe ruimte scheppen, ook letterlijk. Verzamelen is trouwens een verwarring scheppend woord. Postzegels kun je verzamelen, d.w.z. volledigheid bereiken binnen een gestelde beperking. Bij kunst is dat moeilijk definieerbaar: je kunt moeilijk alleen maar paarse schilderijen bij voorbeeld gaan verzamelen. ”

Zo lopen ze ook tegen grenzen aan. “Als dingen pijn doen, dan is het moeilijk ze in huis te hebben. Dingen kunnen te schrijnend zijn. Het is belangrijk om ze te zien, om erover na te denken, maar dan wel elders, in een neutrale ruimte. In je huis is het lastig om zo met een meedogenloze wereld geconfronteerd te worden. Verder kunnen dingen ook te letterlijk zijn. Kunst moet ruimte laten voor verbeelding, en dus ook voor troost, geluk, bevrijding en zelfs voor vlucht.”

“We geloven in een individuele manier van kijken. De een is wat emotioneler en eerder geraakt, de ander kijkt met een tweede oog, neemt dus meer tijd. Dat gaat bij ons mooi samen.”

Twee verzamelaars van kunst van nu, die zoeken naar betekenis, zonder omweg, zonder strategie, recht op de vrouw af. Kunst is wat om hen heen gebeurt.

Betty Driessen is personal coach en vertrouwenspersoon

Paola Prins is architect

Gepubliceerd in Museumtijdschrift, nr. 6, september 2008