Ron Soonieus:

Met trots

Ron Soonieus is het type verzamelaar die weet wat hij wil. Twijfel heeft hij hooguit aan de benaming. Wanneer ben je verzamelaar? “Beperking en volledigheid, dat zijn voor mij karakteristieken van het echte verzamelen. In de kunst moet je je noodgedwongen beperkingen opleggen. Die beperkingen houden me bezig, ik formuleer ze en wijk er bij het kopen ook wel eens stiekem van af.” Hij is vastbesloten kunst te kopen van deze tijd, zijn tijd. Wil met de kunstenaars ook contact hebben. Wat hij mooi vindt, is zijn enige afbakening. Liever geen kunst aan de muur die shockeert, maar dat kunst ook een minder prettige boodschap kan hebben is voor hem onontkoombaar. Alles in het interieur is met beleid en zorg gehangen en geplaatst. Beelden van Heringa/Van Kalsbeek en Auke de Vries, een fotografisch bloemstilleven van Margriet Smulders, een wandvullend doek van Uwe Poth en relatief veel jonge kunstenaars als Mariëlle Buitendijk, Koen Delaere en Marjolijn de Wit. De laatste aankoop: een werk van Tjebbe Beekman.

Of hij wel eens intuïtief koopt? Resoluut: “Nee, eigenlijk nooit. Maar onlangs bij de aankoop van een foto van Thorsten Brinkmann heb ik toch een uitzondering gemaakt. Er kan wel sprake zijn van een overweldiging, maar daarna ga ik toch nog eens rustig kijken en overwegen, ook financieel. Een vorm van afkoeling. Ik wil het in de eerste plaats snappen, vraag ook iemand anders naar de mening, vooral om die van mezelf aan te scherpen. ”

Hoe onmogelijk hij de vraag ook vindt, als hij maar één werk zou mogen overhouden, zou dat waarschijnlijk het doek van Uwe Poth zijn. “Dat heeft veel van wat voor mij belangrijk is in kunst. Het schilderij is verbonden met het moment dat mijn moeder overleed.” Dat doek is ook het begin van een dierbaar contact. “Ik heb een bijzondere kennis die van huis uit helemaal niks met kunst heeft. Bij het zien van Uwe Poth sprak hij heel negatief dat zijn dochtertje van drie dat ook had kunnen maken. Hij vroeg: wat is dit in hemelsnaam, en dat is eigenlijk de goede vraag. Die vraag heeft toch mooi tot een inhoudelijk gesprek geleid. Hij is nieuwsgierig geworden.”

Soonieus heeft zo wat alles bewaard, van een probeersel uit zijn kindertijd tot de eerste aankopen, ook al denkt hij nu anders over de kwaliteit ervan. Hij houdt zijn geschiedenis intact.

Zijn aankopen worden nauwgezet geadministreerd. Bezoekt als het even kan de belangrijkste beurzen, die van Miami, New York, Londen, Bazel. Kijkt naar welke galeries op de volgende beurs staan, spreekt af met andere verzamelaars om elkaar op een beurs te ontmoeten. Ron Soonieus is een overtuigd verzamelaar: “Als ik iets wil hebben, dan heb ik het, meestal.” Soms lukt het dus niet. “Ik had het oog laten vallen op een werk dat volgens de galerie al verkocht was. Ik mocht wel op een lijstje komen van gegadigden. Hoorde later van een andere verzamelaar dat het hem was aangeboden. Ik was woedend, voelde me gepasseerd. Kennelijk doet de status van de verzamelaar ertoe als het erom gaat bij wie een werk terecht komt. Als je dingen wilt hebben, moet je er kennelijk moeite voor doen. Ik leer steeds beter hoe daarmee om te gaan

Ook anderszins houdt hij zich met kunst bezig. Hij zit in het bestuur van het trustfonds van de Rijksakademie en van de kunststichting van de bank waar hij werkt.

Aan het eind van het gesprek toont hij zich een echte verzamelaar. “Een van mijn werken, van Rachel Maulwurf, is nu uitgeleend voor een tentoonstelling, dat voelt als een compliment.” De trots van de verzamelaar.

Ron Soonieus is directeur bij ABN AMRO

Gepubliceerd in Museumtijdschrift, nr. 4, juni 2008